برای کودکانی که سهم چشمهای زیبایشان از جهان فقر بود:
ز خوان رنگ رنگ جهانت ، گرسنه خواهم رفت
نخورده آب گوارا ، عطش به سینه خواهم رفتم
درین جهان که پر از های و هوی مردم بود
هزار سینه سخن را ، نگفته خواهم رفت
نبود اهل دلی تا که دست ما گیرد
از این سرای بی خبران ، بی بهانه خواهم رفت
چنان به بزم مردم دنیا غریبه بودم من
گمان کس نرود ، کز میانه خواهم رفت
عطش به باده یاری کسی فرو ننشاند
لبم به ساغر هجران ، نهاده خواهم رفت
به جان مادر گیتی که شب نخوابیدم
نهاده سر به بالش خیسم ، شبانه خواهم رفت
بداند آنکه مشق صبوری نصیب من فرمود
نوشته مشق خود و بی گلایه خواهم رفت
دلی که می شکند ، سهم سینه ی ما شد
غمین قصه خویشم ، به غصه خواهم رفت
چو در سکوت ، نهال وجود من می سوخت
نمانده هیزم عمرم ، فسانه خواهم رفت
مرا به میهمانی لبخند ، دعوتی نرسید
ندیده بارش مهری و تشنه خواهم رفت
ز حال خسته این دل ، کسی خبر نگرفت
نبوده پرتو روشن ، چو سایه خواهم رفت
کسی پرنده این دل به دانه شاد نکرد
گشوده قفل قفس را ، شبانه خواهم رفت
منم نواده آدم ، برون ز جنت عشق
چشیده طعم دوزخ دنیا ، به خانه خواهم رفت
مرا به میهمانی دنیا ، تو دعوتم کردی
اگر به گریه آمده بودم ، به گریه خواهم رفت
شاعر شعر مذکور: کیوان شاهبداغی(وبلاگ شعر: تو)
